Día del libro, 2013. Una entrada en gallego, porque siempre hay una primera vez, para atreverse.

Hoxe, e sábado pola mañán. Cedo esperta o meu irmán que xámase, 

Xermán. 

Xermán e cativiño. E moi pequerrechiño. E quere moito a nosa mamá. E de pronto, chora:

-Buá, buá, ...Faceme un  sitiño, a voso ladiño -  Parez que dí. E berra outro poquiño.

Mamá esperta, e cos oyos pegados cántalle:

-Dorme, Xermán, e cedo na mañán.

Mais no para de berrar, así que ao seu berce, asómome a mirar.

-¡Ben, Xermán! ¡Agora, a xugar! - ánimoo. 

Mais non quere iso, bota a chupeta ao chan, e volve a berrar.

-Buá, buá,... son pequeniño, ao voso carón, estase quentiño. ¡Bicame un poquiño!

E agora papá le escoita chorar.

-Qué pasa co neno, ¡non quero madrugar! ¡Facelo calar!

Miña nai non o entende e colle a chupeta, e dánllela. Mais, ¡zas! ¡Arrebolóu! Agora enfadouse de verdade. Todos os veciños, van espertar. Entón eu, que o quero a rachar, escoitolle e mírolle: os seus oyos na escuridade falan de verdades.

-Quero a mamá -dinme- e con ela estar. Fálalle diso, e de que a quero bicar.

Mais iso explícao sen parar de chorar. A miña nai mírame, preto do desespero.

-¿Que lle pasa ao teu irmán?

-Xermán ten medo, quere contos, e mimos, cantigas, bicos e apertas, ou teu carón folgar. Pero quéreo na cama túa, pa quentiño estar.

E mamá ri, porque se oe a papá:

-¡Todos a nosa cama! E agora, a durmir e calar.

E alí deixamos todos as horas pasar. E é que estase de medo, os sábados en Bertamiráns.